اشعار

خدا کند که شود با تو همزبان دل من            وگرنَه غصۀ نامَحرمی است قاتل من

بـرای بی کـسی ام هـمـدلی نـمی جـویم            سزاست اینکه شما حل کنید مشکل من

خدا کند که مرا لحظه ای رهـا نکـنی            و گرنه نفس شود همنـشین غـافل من

فـدای طرز نگاهت که مَحـرمم سازد            مُحـرّم است نگاهی به گـوشۀ دل من

هـنـوز مـایـه نـدارم که گـویـمـت آقـا            بـیا دَمـی قـدمی سـیّـدی به منـزل من

اگر که آمد و رفـتم هَدَر رود چه کنم            امید اینکه تو باشی تـمام حـاصل من

چه شام های درازی که داده ام از کف            نداد بوی حضور تو عـطر محفل من

نشد کـنـار تو یک عمـر بنـدگی بکنم            نشد مـلازمت حـضرت تو شامل من

اگر سزاست شود جان من فدای شما            خدا کند که نگویی که نیست قابل من

خـدا کـنـد هـمۀ عـمـر با شـمـا بـاشـم            شـهـیـد راه شـهـیـدان کــربــلا بـاشـم

بـه بـاد بـیـرقِ مشـكـیـتـان رهـا كـردند            دوباره چشمِ مرا خرجِ روضه ها كردند

دو گـنـبدِ حـرمیـن و دو پـرچـمِ مشكـی            دوباره پـای مـرا سمتِ گـریه وا كردند

دعــای مـادرِ مـن بـود و شـانــۀ پـدرم             اگر كه عُمرِ مرا وقفِ این عـزا كردند

بگــیـر زیـرِ بغــل هایِ مــادرِ خـود را             بیـا برایِ شـما خـیـمـه ای به پـا كـردند

بگیر دستِ غـریــبم که حق مرا بِـخَرد            مرا به مـرحـمتِ دستِ تو سـوا كـردند

مـریض بودم و دارُالـشِـفـاء كه آوردند            به خـرجِ فــاطـمه دردِ مـرا دوا كـردند

نـوشـت نـامِ مـرا مـادرت به جـایِ دلـم            مـیـانِ سـیـنـه حـسـیـنـیـه ای بـنـا كـردند

خـدا كند كه شبی در خـرابه گریه كنیم            چه خوب شد كه جنون را به نامِ ما كردند

همیشه شـامـلِ الطافِ بی كـران هـستیم            چرا كه تحـتِ نظـرهای آسمـان هستیم

تو یـادِ مـایی و ما یادِ هر كسی جز تو            تو فكرِ مایی و ما فكرِ آب و نان هستیم

نه از تو حرف شنفتیم و نه سخن گفتیم            هـماره مـایـۀ نـنگـیم ما، زیـان هـستـیم

اگـر كه ابــر تـویی مـا كـویـرِ بی آبـیـم            اگر بهـار تـویی ما همه خـزان هـستیم

كسی كه گـم شده پـشتِ گـنـاه ماهـائـیم            تو آشـكـاری و مائیـم كه نهـان هستـیـم

به انتـظارِ خـودت امـتحـان مكن ما را            كه مـا رفـوزۀ هر بارِ امـتحـان هـستیم

اباالرحـیـم تو هـستی و با وجـودِ تو ما            همیشه صـاحـبِ بابای مهـربـان هستیم

به یـادِ عـمّـۀ ســادات اشـك می ریــزیم            برای عـمّۀ سادات روضه خوان هستیم

بیادِ محـملِ عـریـان و كـوچـه و بـازار            به یادِ نیـزۀ خـورشـیـدِ كـاروان هستیم

آخــر ثــمــر آل پــیــمــبــر ز در آیــد            یکـروز اگر مـانـده به عـالـم خـبـر آید

با سـوز دل فـاطـمی اش فـاطـمه گـوید            کی منـتـقـم خـون حـسیـن از سـفـر آید

ما سوز دل خویش به وقت سحر آریم            چون رایـحـۀ فـاطـمی اَت در سحـر آید

ای عطر گل یاس تمنّای تو سهل است            بر خاک قـدم های تو عاشق به سـر آید

در راه رسیدن به تو ای یوسف زهـرا            این خون دل ماست که از چـشم تر آید

این اشک بصر نیست که از دیده روان است            از درد غـریـبـیِ تـو خـونِ جـگــر آیـد

ای مـنـتـقـم آل عـلـی کـعـبه مهـیّـاست            بـردار ز رخ پـرده که بـا تو ظـفـر آید

داریــم امــیــد تــو امــیـــد دل اربــاب            دانـیـم که هـجـران تو آخــر بـسـر آیـد

این مژده فقط سهم دل منتـظـران است            آیـد خـبــر ای اهــل ولا مـنـتَـظَـر آیــد

یک کرب و بلا با تو بیاَرزد به همه عمر            بـازآ که سـپـاهـت به رکـاب تو در آید

با غمت می خـرم آقا خـوشیِ عـالـم را            و به عـالـم نـدهـم تا به ابـد این غـم را

چـشـم بـر راهِ تو و شـامِ نُـهُـم هـم آمـد            قـسمتـم كـرد خـدا سیـنـه زدن با هم را

ریـشـۀ بِـیــرقِـتـان عـزتـمـان بخـشـیده            از سـرم باز مكـن سایـۀ این پـرچـم را

دَمِ من هست حسن بازدَمم هست حسین            تا نفـس هست نگـیرید ز من این دَم را

نمكِ روضه مان را خودِ زینـب بخشید            شـورِ مـا زنـده كـنـد خِـیـلِ بـنی آدم را

عــلـمِ رایـت الـعــبـاس بــلـنــدم كـرده            مـادرت داده به من این سنـدِ محكـم را

مادرم جـانِ‌ مرا نـذرِ عـمو جانت كرد            مُـحـرمم بلكـه عـلاجـی بكـنی دردم را

چَشمانِ خـیس و ابری ات غـم دارد آقا            گـلـبـرگِ رویـت رودِ شـبـنـم دارد آقـا

دارد نـسـیـمِ غــصه مـی آیـد ز كـویت            شـالِ عــزایـت عــطـر مـاتـم دارد آقـا

مـا یـك دهــه تــنـهــا عــزاداریــم امّـا            هــر روزِ تـو رنـگِ مُــحـرّم دارد آقـا

مـن آرزو دارم بــبــیــنـم چــشـم هـایـم            مـثـلِ تو خـون با اشــك تـوأم دارد آقـا

نـامــم گـدا و شُـهـرتِ مـن نـوكـر امّـا            یـك كـربــلائــی اولــش كــم دارد آقــا

هر كس دخیلِ دست عباس است امروز            در دستِ خود یك حَبلِ محكـم دارد آقا

ای ساقیِ لـب تشنگـان جـانم اباالفضل            لب هـایِ من این نـوحه را دَم دارد آقـا

آنکه بر بزم حسین دعوت از ما می کرد           کاش می آمـد و از دور تمـاشا می کرد

فال من، یـوسـف گـمـگـشته اگر می آمد           با دل مـردۀ من کـار مسـیـحـا می کرد

گـر چـه پـرونــدۀ اعـمـال سـیـاهی دارم           کاش می آمد و با این همه امضا می کرد

مـن اگـر مـنــتــظــر واقــعــۀ او بــودم           کِی قرار دل ما امشب و فـردا می کرد

کاش می آمد و یک شب وسط سینه زنی           در عـزای پـدرش ناحیه نجـوا می کرد

شـب هـشـتـم وسـط روضــۀ اربـاً اربـا           گـریه بر تـشـنگـی اکـبر لـیـلا می کرد

من یقین دارم اگر کرب و بلا داشت حضور           بر سر نعـش عـلـی یـاری بابا می کرد

یا که در هـلهـلـۀ آن هـمه نامحـرم دون           مهـدی ما کمـک زینب کبـری می کرد

وقـتی به تـن لـبـاس سـیـاه عـزا کـنـی            دل را به مـاتـمـی ابـدی مـبـتـلا کـنـی

عـالـم تـمـام جـامـۀ مـاتـم به تن کـنـند            وقـتی لـوای خـیـمـۀ مـاتـم به پـا کـنـی

گویی حسین و یکسره اشکت روان شود            شـایـد که حـق مـطـلب آن را ادا کـنی

از نـای خـسـتـۀ تو نـوای حـزین رسد            ذکـر از شهـیـد تـشنـه لـب نیـنـوا کـنی

این عـزّت حـسـیـنـی تو جـاودانـه بـاد            تا آنکـه زنـده، یـاد عــزیـز خـدا کـنی

یار بلا کشیده حسیـن است و با غمش            سینه سپر به غربت و رنج و بلا کنی

یا صاحب الزمان چه شود از کرامتت            ما را مـقــیـم یک سحـر کـربـلا کنی؟

وقتی طواف مرقد شش گوشه می کنی            تنها دعـای مـاست که ما را دعـا کنی

دوری از یار مرا بی سر و سامان کرده           مبـتـلایم به غـم و غـربت هجران کرده

سالهــا رفـت و دلـم طالـب دیـدار نـشـد           غفلت از دوست مرا سخت پشیمان کرده

در خورِ شأن کـریمان نـبُـوَد راندن من           چـشـم‌هـایـم طـمـع دست کـریمـان کرده

هرچـه با کـردۀ خـود خـاطـر او آزردم           در عوض او به گدا لطف فراوان کرده

جـاودانه بشـود خـیـر ز عـمـرش بـیـنـد           هر که ما را ز غـم یـار پـریـشان کـرده

چه کسی خواست که سینه‌زن جدّش باشم؟           چه کسی بود که اینگونه دعامان کرده؟

دسـت خـالـی ز عــزاخـانــۀ آقــا نـرود           هر کسی را که خود فاطمه مهمان کرده

روضه‌ها فرصت خوبی است که ره گم نکنم           کسریِ سال مرا این دهه جـبـران کرده

دلـم ایـنـگـونـه اگـر شـور مـحـرّم دارد           هرچه کرده نمک ذکر «حسین‌جان» کرده

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی            «تا با تو بگـویم غـم شب های جـدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران            «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

«من در قفس بال و پر خویش اسیرم»            ای کـاش تو یـکـبـار به بـالـین من آیـی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست            مـن خـوب نـیـامــوخــتــم آداب گـدایـی

عــمـری ست که ما منتظـر آمـدنت، نه            تـو مـنـتـظـر لـحـظـۀ بـرگـشـتـن مـایـی

می خـواسـتم از مـاتـم دل بـا تو بگـویـم            از یـاد رود مـاتـم و دل چـون تو بـیایی

امشب شـده ای زائـر آن تـربت پـنهـان؟            یـا زائـر دلـسـوخــتـۀ کــرب و بــلایـی

ای پرسـشِ بی پاسخِ هر جـمعۀ عـشّـاق            آقـا تو کجـایی؟ تو کجـایی؟ تو کجـایی؟

در انتـظـار طـلعـت صبـح وصـال تو            دل می‌طـپد به شوق طلـوع جمـال تو

با غفـلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نکــرده‌ایم مـراعــاتِ حـال تو

اینجـا کـسـی به یـاد شـما دل نـمی‌دهد            هـستـیم بی‌خـیـال و همیـشـه وبـال تو

کـمتـر دلی برای شما تـنـگ می‌شـود             بی‌مهری است باعث رنج و ملال تو

از بسکه دل‌ سپـردۀ نـان‌های شبهه‌ایم            از یـاد رفـتـه سـفـرۀ رزق حـلال تـو

گرچه گناه حاصل این عمر رفته است            داریـم امـیــدِ دیــدن مــاه جــمـال تـو

بر در نیـامده؛ تو به سـائل عـطا کنی            پـیدا نـشد کسی که بفـهـمد خصـال تو

تو غـصّه‌دار کـرب و بلا و مدیـنـه‌ای            بر قلب ماست درد و غـم بی‌مـثال تو

پـایـان بـده به دوری چـشـم‌ انتـظارها            مـا را رسـان به قـافــلـۀ مـهـزیـارهـا

گرچه در پای ظهور تو بکا کافی نیست           روضه و اشک نباشند دعا کافی نیست

روضه خوبست به ما ترک معاصی بدهد              درس تقوا بدهد شور و نوا کافی نیست

بـاید این دغـدغـۀ روز و شب ما بـاشد              ساعتی سوختن ازهجر شما کافی نیست

نـرسـد فـرصت دیــدار به پـابـنـد گـناه              ابـر باید برود حال و هـوا کافی نیست

عذر و توجیه و بهانه که بدردی نخورد              عاشق یار شدن جز به بها کافی نیست


توبه وقتی ست موثر که به همت بـاشد              صرف خسته شدن از خبط وخطاکافی نیست

درد مـا قـلب سـلـیـم است خـدا می داند              حاجت دنیوی و دست گدا کافی نیست

بـایـد از طایفه عـشق اطاعت آمـوخت              زدن کـوچه بـنـام شـهـدا کـافـی نیـست

آخـرش پیـر شـدم از غـم دوری حـرم              تا به کی دوری از کرببلا؟کافی نیست؟

هـمۀ عـمـر به جـد تو اگر گـریـه کـنم              خون ببارد ز دو چشمم بخدا کافی نیست

گریه صبـح و مسائت ز دل زینب بود           عـلت اشـک مـدام تـو غـم زینب بــود

سر می شود زمانه ولی بي تو غـرقِ آه            جانِ مرا رسانده به لب بغـض گاه گاه

تو حاضری و ما همه در بندِ غـيبـتـيم            آقــا نجـاتـمـان بــده از ايـن شب سيـاه

آقا علاجِ رو سِيَـهي چيست غير اشک               حالا به سـوی روضه ات آورده ام پـناه

ای مـلـجــاء هـمـیـشـۀ ابـن سـبـیـل هـا               جـا مـانـده ام شـبـیـه یـتـیـمی میـان راه

يک دم بـيا به خـیمـۀ مـا، جانِ مـادرت               آتـش بــزن دل هـمـه را بـا شــرار آه

بايـد شوی تـسلـی آن قـلب مضـطرب             آقا بيا که روضـه رسيـده بـه قـتـلگـاه

يک جسم نيمه جان و دو صد نيزه و سنان             يک لشکـر حـرامی و سردار بی سپاه

نــاگـه رسـيـد زينـب کبـری فـراز تـل             فريــاد زد ز سـوز جـگـر وا محـمداه

اين کشتۀ فتاده به هامون حسين توست               اين صيد دست و پا زده در خون حسين توست

ای شـوق بی­ کـرانـۀ شب­ های جمعه­ ام            تـنهـا تـرین بـهـانـۀ شب­ هـای جـمعه ­ام

از لطـف آفــتـاب نـگاهـت هــنوز هم            گـرم است آشـیـانـۀ شب­ های جـمعه­ ام

هـرهــفته التمـاس تـو را دارم از خـدا            با نــالــۀ شبـانـۀ شـب­ هـای جـمـعـه ­ام

سنگـیـنی گـنـاه مرا می­ کـشد به دوش            دریـای عـفـو شانـۀ شب­ های جـمعه­ ام

عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان            نـجـوای عـاشـقـانه شـب­ های جمعه­ ام

در کربلا؟ مدینـه؟ کجا گـریـه می­ کنی            آقــای بـی نـشـانـۀ شب­ هـای جـمـعـه ام

انـگـار بــی مـقـدمه کـرب و بـلایـی ­ام            وقـتـی گـدای خـانـۀ شب­ های جمعه­ ام

از سفـرۀ حـسیـن بـلـندم نـکـن که من            محـتـاج آب و دانـۀ شـب­ های جمعه­ ام

امـسـال پـای سـفــرۀ دردانـۀ حـسـیـن            مـهـمـان نـازدانـۀ شـب­ های جـمعـه­ ام

اگـر کـه پـیـچ و خـم روزگـار بگـذارد            اگـر که سخـتـی این انــتـظـار بگـذارد

هنوز هست سری تا که دست هایش را            بـه دسـت خـاک قـدم های یـار بگـذارد

خـدا نصیب مـن بی قرار چـشـمی کـن            که روی خویـش به پای نگار بگـذارد

مرا به حکم دل امکان ندارد این خورشید            مـیـان ظـلـمت شـب های تـار بگــذارد

به من نمیرسد آن غمزه ای که وقتش را            کـنـار یـک دل شب زنـده دار بگـذارد

اگـر که خلـق رهایم کنند حرفی نیست            مــــرا خــدا نـکـنـد او کـنـار بـگـذارد

بـــرای گــریـه بـه دسـت بـریـدۀ سـقـا            مـیان مجـلـس روضـه قــرار بـگـذارد

خـدا کـنـد که بـیـاید اگرچـه بعـد از ما            بـرای فـاطـمـه سـنـگ مـزار بـگـذارد

چه می شود که شبی بشنوم صدایت را            به درد، گریه کنم زخم روضه هایت را

بگو کجا زده ای خیمه، در کدامین دشت            به این دو چشم که طی کرده رد پایت را

زمان بدون تو امشب چه سرد میگذرد            بـیا که گـرم کـنی مـجـلـس عـزایت را

جسارت است ولی میشود همین شب سرد            کـشی به روی سرم لحظه ای عبایت را

گمان کنم که صدایت گرفته چون زینب            مـیان بغـض صـدا می زنـی خـدایت را

از هجـر تو طبیعـت مـا گـریـه می کند            چــشـم تــمـام آیــنـه ها گـریـه می کـنـد

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است            گهواره‌ای به کرب و بلا گـریه می کند

پای سـه ساله‌ای که پر تاول آمده است            دارد به اشک آه و دعـا گـریه می کـند

در عـلقـمه به خاطر تو مشک پاره ای            دارد کـنـار دسـت جـدا گـریـه می کـند

گودال سرخ روزعطش نعـره می کشد            از روضه های خـون خدا گریه می کند

دم می دهی به سینه که طـوفانی ام کنی            تـا زائــر شـکـسـتـۀ بـارانـی ام کـنـی

سی شب گذشت خوب نمک گیرتان شدم            می خواستی که تـشنۀ مهـمانی ام کنی

حالا که تـشـنـه ات شــدم آبـی بـریـز تا            با روضه های فـاطمه قـربانی ام کنی

من را بـبر به روضـۀ یابن الـشـبیب ها            تا میهمــان شــاه خــراســانی ام کـنی

بـا نـالــه هـای عـمــه تـان زار مـی زنـم            آتـش بـزن که شـام غـریـبـانی ام کنی

دلم دوبـاره خبـر می دهد ظهـور تو را            بدون فاصله حس می کنم حضور تو را

به من مگـو که نرفـته چگونه برگردد            مسیر جـاده خـبر می دهـد عبـور تو را

کـدام آینه در این زمانه ناقص نیست؟            که خوب جلوه دهد انعکاس نور تو را

شبی به سـیـنۀ طـوفـانی ام به صیـد بیا             مگر که لمس کنم رشته های تور تو را

من از زیـارت ناحـیـه خـوب دانـسـتم             شکسته است کسی شیشۀ غرور تو را

جـایی نـداشتـیم اگر این روضه ها نبود            عـشقی نبود اگـر غـم کرب و بلا نبود

از دستـمـال اشک تو خـونـابه می چکد             آقا مگر به زخم دو چشمت دوا نبود؟

من را کسی به قدر دو گنـدم نمی خرید            این چـشم اگر به خـیـمه تان آشــنا نبود

بر ما ز آبـروی خودت خـرج کرده ای            ای وای اگـر که لطـف نگـاه شما نبود

از ما مگیر یک نفـس این یا حسین را             آقـا حـسیـن گـفـتـن ما دسـت مـا نـبود

ما با لـباس نـوکـری اش زنده مـانـده ایم            عـمـری نبـود اگـر غـم ارباب ما نبود